Het verhaal van
Roel v. d. Schoot

Ik zal mezelf eerst even voorstellen. Mijn naam is Roel van der Schoot, fysiotherapeut en ben 31 jaar. In maart 2016 ben ik afgestudeerd voor de opleiding fysiotherapie, en eigenlijk kriebelde het bij mij al jaren om vrijwilligerswerk in het buitenland te gaan doen. Wetend dat mijn afstuderen er aan zat te komen heb ik alle mensen in mijn naaste omgeving ingeschakeld om, wanneer ze iets tegen zouden komen wat betreft vrijwilligerswerk als fysiotherapeut in het buitenland, mij dit te laten weten. Zodoende kwam de mogelijkheid langs om in Zuid -India, in Vellamadam, in een kinderziekenhuis aan de slag te gaan als fysiotherapeut.

April 2016 vertrok ik om voor het eerst alleen buiten Europa te gaan. Bij aankomst op het vliegveld in India werd ik meteen opgehaald door een chauffeur en naar het kinderziekenhuis gebracht. Hier zou ik de komende 3 maanden verblijven, om aan de slag te gaan in het Gerdi Gutperle Agasthiyar Muni Child Care Centre. Een slaapplaats en 3 goede maaltijden per dag stonden hier tegenover.

Wat betreft de kijk op gezondheid, is er een groot verschil tussen Nederland en India. Naar mijn idee zijn hier 2 hoofdredenen voor: De medische opleidingen lopen enigszins achter op die in Nederland, en de mogelijkheden qua zorg (met name voor de armere mensen) zijn heel anders. Waar er hier in Nederland bij een vermoeden van achterstand in de ontwikkeling of bij ziekte van een kindje direct naar de huisarts kan worden gegaan, zijn die mogelijkheden er in India veel minder. Daarnaast is bij veel mensen simpelweg een gebrek aan kennis hoe een kind zich moet ontwikkelen. 
Na 2 dagen warm te hebben gedraaid en mee te hebben gekeken, kon ik op dag 3 zelf aan de slag. In India is het normaal om 6 dagen per week te werken, en enkel de zondag rust te hebben. Per dag behandelde ik tussen de 6 en 10 kinderen met een ontwikkelingsachterstand. Erg leerzaam en erg leuk. Een groot verschil in cultuur is dat therapeuten in India erg taakgericht zijn en weinig aandacht voor het kind zelf hebben, waar ik vanuit mijn (ook persoonlijke) achtergrond meer tijd nam om de kinderen met grapjes en liedjes op hun gemak te stellen. Opvallend was dat de kinderen hierdoor ook meer bereid waren actief mee te doen en er, naar mijn idee, sneller resultaat werd geboekt. Uiteraard is hier ook met de therapeuten daar uitgebreid over gesproken en ik hoop dat dit ook meer ingepast is in de therapie.

Naast de gewone behandelingen heb ik tevens geprobeerd een cursus medical taping te geven aan de therapeuten die in het ziekenhuis werkzaam zijn. Hoewel ikzelf wat onzeker was in het hoe te geven van die cursus, werd er goed geluisterd en namen ze alles wat ik vertelde goed op. De mensen daar waren erg gemotiveerd om te leren wat ze konden. Kleine sidenote: Als mensen in India luisteren naar je en je begrijpen dan schudden ze (wiegen) met het hoofd. Dit voelde aan het begin voor mij erg onnatuurlijk, omdat het lijkt alsof er nee geschud wordt, echter wen je hier aan en voelt het later vertrouwd, omdat je weet dat er naar je geluisterd wordt.

Heb je daar alleen gewerkt Roel? Hoor ik je nu denken! 
Nee zeker niet, na enkele zondagen met de TucTuc’s op pad te zijn geweest, besloot ik om een scooter aan te schaffen (welke ik later in overleg met Stichting Jeugdwerk Zuid-India aan het ziekenhuis heb gedoneerd). Zodoende heb ik op mijn vrije zondagen de hele omgeving uitgekamd. Waar de steden en dorpen in India vaak vies en smerig zijn, is de natuur daar omheen nog erg ongerept en was er van alles te ontdekken! Een van de mooiste dingen die ik op een willekeurige zondag meemaakte was bij een klein dorpje waar ik in reed. In dit dorpje waren slechts enkele mensen die Engels spraken, ik werd echter meteen uitgenodigd voor de Tjai (Thee gezet met melk) en heb cricket gespeeld met de lokale jongeren. 

 

Wel moet ik er bij zeggen dat India een lastige cultuur kan zijn. Waar je als blanke op een soort van voetstuk wordt geplaatst. (Ik hang vermoedelijk bij diverse Indiërs boven de openhaard op een foto waar ik met de hele familie op sta). Je bent als buitenlander een toeristische attractie, meer dan de toeristische attracties daar. 
In India is, hoewel zelf niemand het er over wil hebben, het kaste systeem nog duidelijk aanwezig! Discriminatie lijkt in de cultuur zelf te zitten en meer dan de helft van alle huwelijken die plaats vinden, hebben de kinderen zelf niks over te zeggen. Mij is verteld door een van de meest progressieve Indiërs die ik had ontmoet, dat hij het toch wel vreemd zou vinden als zijn zoon met iemand uit een andere kaste zou trouwen, en dat hij niet helemaal kon plaatsen waarom hij dit zelf vreemd zou vinden. Dit was overigens een van de weinige mensen daar waar ik echt een diepgaand gesprek mee heb gevoerd over de cultuur zelf. Veel mensen daar weten dat de cultuur anders kan, maar het zit diepgeworteld in de tradities die ze hebben.

Dit doet overigens niks af aan de vriendelijkheid van het overgrote merendeel van de mensen waar ik mee in contact ben gekomen. Overal zijn mensen nieuwsgierig naar je en willen ze je helpen of word je uitgenodigd om te komen eten of logeren, waarbij ze dan hun eigen bed aan jou af willen staan (detail, hier ben ik niet op ingegaan, ik ben zelf lekker op de grond gaan slapen).

Al met al Is mijn ervaring een enorme leerzame en enorm leuke ervaring geweest. Het is iets dat ik nooit zal vergeten en altijd bij zal dragen. Sinds mijn tijd daar ben ik een stuk minder materialistisch geworden, en veel meer tevreden met wat ik heb. Ik kan het iedereen aanraden om er een periode als vrijwilliger aan de slag te gaan!

​

Roel van der Schoot